Shalom!

Vorige week dinsdag zijn we aangekomen in Tel-Aviv. Bij de paspoortcontrole is er geen stempel gezet in ons paspoort: ons visum is een los papiertje met onze namen en paspoortfoto erop. De reden dat Israël geen paspoorten stempelt is om te voorkomen dat de houders van het paspoort geen problemen krijgen bij het krijgen van een visum voor andere (Arabische) landen. Dit in verband met het conflict tussen Israël en de Palestijnen. Tel-Aviv is een moderne goed georganiseerde stad die ons niet echt het idee geeft dat we in het Midden Oosten zijn aangekomen. Het doet allemaal vrij Westers aan. Behalve dan dat we met regelmaat langs bordjes komen waarop ‘public shelter’ staat, voor het geval dat het luchtalarm afgaat. Een uitbarsting van het conflict ligt dus nog altijd op de loer. Van tevoren waren we beducht op mogelijke risico’s: nu Trump zich bemoeit heeft met de oplossing van het probleem in het gebied. We merken er ter plekke helemaal niets van.

Donderdag is het de dag om de auto te halen in Haifa! We willen op tijd in de haven zijn dus staan vroeg op en pakken om 7.15u de trein vanuit Tel-Aviv. Aangekomen bij de haven zien we de veerboot van Salamis liggen: die is in ieder geval aangekomen. Vervolgens lopen we naar de ingang van de haven. De dienstdoende poortwachter geeft vriendelijk aan dat we de haven niet in mogen zonder day pass en port entry pass. Die hebben we niet. Van de heren in Griekenland hebben we een telefoonnummer gekregen wat we vervolgens bellen. De persoon aan de lijn geeft aan dat we over 10 minuten terug moeten bellen. De dag van wachten en bureaucratie lijkt te zijn begonnen. Na 10 minuten krijgen we degene aan de lijn die we moeten hebben: zij legt ons uit waar haar kantoor is en dat we eerst daarheen moeten. Na een slordige € 1.300,- contant te hebben afgerekend (€ 800 voor de overtocht en € 500,- havengelden) bij de ontzettend aardige en behulpzame Galina van de firma Rosenfeld worden we erop uitgestuurd even een stempeltje te halen bij de douane, die een kilometer of twee verderop in de straat zit. Kan niet moeilijk zijn. Het is ongeveer 10.00u en we lopen het kantoor uit met de indruk dat we tegen 11.00u vast alles geregeld hebben en weer met onze auto kunnen rijden… Bij de douane aangekomen vult de dienstdoende mevrouw allerhande gegevens in van ons en van de auto. Op de vraag of we een verzekering hebben voor Israël is het antwoord nee. Dan moet die eerst aangeschaft worden. We worden er opnieuw op uitgestuurd om een aantal straten verder bij een verzekeringskantoor een verzekering af te sluiten. Prima. Die kost 126 Shekel (ongeveer € 35) voor ruim een week. Tijdens het verwerken van de verzekering (you can go outside and wait for 30 minutes while we arrange everything) drinken we om de hoek een kopje koffie. 11.00u gaan we niet meer halen. Rond 11.30u lopen we weer binnen bij de douane. De mevrouw die onze gegevens invulde op de computer is vervolgens weer een poos bezig met het invullen van nog meer gegevens. Met regelmaat staat een collega (of 2) erbij om haar te assisteren de boel zo goed mogelijk in de computer te verwerken. Dat gaat niet in het Engels, maar in het Hebreeuws. De tijd tikt door en na verloop van tijd geeft ze aan dat er een probleem is met het computersysteem: de gegevens kunnen niet worden verwerkt en het kan nog wel even duren. Een goed uur later (het is inmiddels 14.00u geweest) lijkt alles in orde en krijgen we onze stempel op de papieren. We lopen terug naar Galina en zij vraagt zich af waar wij toch in vredesnaam bleven. Als we haar de papieren geven zegt ze dat ze gaat regelen dat de auto de haven mag verlaten. Dit kan een uurtje duren, maar misschien ook wel sneller. Ze zal ons bellen wanneer we de haven in kunnen. Prima. In de tussentijd slenteren we wat rond in Haifa, waar we de prachtige Baha’i Gardens bezichtigen en ons tegoed doen aan een pitabroodje gevuld met falafel. Na ruim 1,5 uur hebben we nog geen bericht van Galina dus besluiten we terug te lopen naar haar kantoor. Zodra we binnenkomen begint ze meteen te bellen en na een minuut of 10 is het verlossende woord daar: we kunnen de auto gaan ophalen. Coen krijgt de twee passen mee om de haven in te kunnen en wandelt naar de poort. Bij de poort aangekomen wordt hij echter geweigerd: zijn paspoortnummer op de papieren is niet juist. Dus dan maar weer terug naar het kantoor. Het is inmiddels na vieren en het mag nu toch wel eens gaan lukken om de auto op te halen. Maar, na wel het juiste paspoortnummer in de papieren te hebben mag Coen de haven in en vindt na ongeveer 3 kilometer lopen de auto. Ongeschonden, alles er nog in, niets gestolen. Wat een opluchting. Er vindt geen enkele controle plaats van onze spullen (we hadden letterlijk alles mee kunnen nemen). Dat is maar goed ook: we hadden nog een pak met ‘echte Enkhuizer Jodekoeken’ in de auto liggen… Vervolgens vertrekken we naar een camping in de buurt van Haifa. Het is er een beetje een aftandse bedoeling, het is winter (maar wel tegen de 20 graden overdag) dus weinig gasten. Maar we zijn blij dat we kunnen slapen in onze daktent.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De volgende dag vertrekken we naar Jeruzalem. Vlak voor Jeruzalem proberen we een camping. Dicht. Vanaf april weer open. Hebben wij weer. We rijden nog wat rond en overwegen wild te kamperen maar er zijn niet echt plekken waar je alleen staat. Om toch te kunnen overnachten nemen we bij een Mc Donalds een cappuccino en maken we dankbaar gebruik van de free wifi om een airbnb te boeken. Kamperen komt wel weer. Op zaterdag (Shabbat voor de Joden) bezoeken we Jerusalem. De stad betovert ons: het galmen van de gebeden uit de Moskeeën, de dansende en biddende Joden bij de Klaagmuur, de drukke Arabische souqs (markten), het tot leven komen van de verhalen uit de Bijbel door het bezoeken van allerhande plekken van betekenis zorgen hiervoor. Opnieuw hebben we prachtig weer: niet te koud en volop zon. De avond zonnestralen zorgen voor een extra magisch tintje.

Na Jeruzalem bezoeken we op zondagmorgen Bethlehem. Opnieuw wordt het een indrukwekkende ochtend: we gaan namelijk naar Palestijns gebied. Uit het niets doemt ineens een hoge (Coen schat een meter of 5) muur op met wachttorens. Het doet Coen direct denken aan hoe het in Berlijn moet zijn geweest tijdens de DDR tijd. We moeten langs een checkpoint waar gewapende militairen ons paspoort willen zien. We mogen door. Aan de andere kant is het een andere wereld: de Arabieren zeggen heel vaak ‘welcome’ en maken korte praatjes met ons als we over de markt struinen opzoek naar wat verse groentes. De auto parkeren we onder de muur. We hebben geen kleine auto, maar hij valt in het niet bij de hoogte van de muur die erachter staat. We bezoeken enkele plekken waar de kunstenaar Banksy politieke statements heeft gemaakt met behulp van tekeningen op de muur (en andere ogenschijnlijke willekeurige muren).

Op zondagmiddag rijden we weer naar het noorden, naar Beit Sha’an. Tijdens ons verblijf in Tel-Aviv werden we uitgenodigd door Batia en Israel (een ouder stel dat verbleef in dezelfde airbnb) om bij heen een nacht te komen logeren. Even twijfelden we: waarom zouden we dat doen?! Maar snel daarna weten we zeker dat we dit willen: dit wordt onze beste kans om de Israëliërs echt te leren kennen. De weg er naartoe is fabelachtig: een soort van landschappen zoals wij ze nog nooit hebben gezien trekken snel aan ons voorbij: het is heuvelachtig zonder begroeiing, als een maanlandschap. Aangekomen in het ‘dorp’ waar ze wonen, vlak buiten Beit Sha’an blijkt het een Kibboets te zijn. Maar eigenlijk ook niet meer. Sinds 2005 is de manier van leven in deze Kibboets veranderd: het is niet meer zoals vroeger. We worden hartelijk ontvangen en mogen aanschuiven voor het avondmaal. Ze vertellen veel over het leven in een Kibboets: alle persoonlijke eigendommen moesten worden afgegeven. Wanneer je bijvoorbeeld een mooie trui kreeg van je tante moest die afgegeven worden. Met een beetje geluk kreeg je hem dan bij toerbeurt. Zelfs pasgeboren baby’s moeten drie dagen na de geboorte afgegeven worden: de kinderen gaan naar een kinder-opvoedhuis. Slechts enkele uren per dag kunnen de ouders hun kind zien. Daarnaast zorgde de Kibboets voor een inkomen. Daarvoor moest wel gewerkt worden op het land. Er werd samen gegeten in een grote eetzaal. Alles samen, alles delen. Voor de een zegen, voor de ander alles behalve.

De volgende ochtend vertrekken we, maar niet na Batia en Israel hartelijk bedankt te hebben voor een heerlijke nacht. We hiken die dag in de bergen vlakbij en durven het nu wel aan om wild te kamperen. Nadat de zon onder is gegaan en we ons eten net op hebben horen we een wolvenroedel (of een stel honden die goed wolven na kunnen doen) vrij dichtbij janken. We besluiten omdat het frisser begint te worden en misschien ook wel omdat we het spannend vinden om onverwacht bezoek te krijgen, op tijd in onze tent te kruipen. We slapen heerlijk!