Er ist wieder da!

Het is wat stil geweest, niet zonder reden natuurlijk. De afgelopen tijd is er alles behalve gereisd door ons, uiteraard in verband met … corona. Reden dus om jullie misschien wat bij te praten op deze voorjaarszondagavond. Op 20 maart vorig jaar vlogen we ‘met de staart tussen onze benen’ terug naar Nederland. Een beetje opgelucht dat het gelukt was om nog thuis te komen, maar allerminst blij, hebben we vervolgens ruim 6 weken bij de zus van Coen gewoond. Dat kon niet anders, ons huis was verhuurd in de tussentijd. Vanaf 1 mei konden we ons leven redelijk normaal weer oppakken: Floortje begon weer (fulltime, ook dát was goed wennen) met werken, Coen heeft nog deels gebruik gemaakt van zijn onbetaalde verlof tot de zomer. Toen we net terug waren hadden we nog de illusie om binnen afzienbare tijd terug te vliegen om de reis af te maken. Snel daarna echter merkten we dat dat toch écht niet ging gebeuren, corona bleek een blijvertje. De dagen die we hoopten te slijten met vergezichten op savanne’s en wilde dieren werden dagen weer ons gewone leven oppakken. Onder het motto: we maken er maar het beste van lukte dat heel aardig. Maar meermaals hebben we verdrietig teruggedacht aan de droom waarin we verkeerden.

Vanaf mei vorig jaar hebben we, samen met onze reisbuddy’s Max & Merle (die we in Ethiopië ontmoetten), besloten te proberen onze auto’s terug te halen. Via het bedrijf Global Transport Amsterdam (ja, daar maak ik bewust even reclame voor, die heren hebben een huzarenstukje verricht) werd een eerste aanzet gedaan de auto’s op te halen bij de Ambassade, te laden in een container en per spoor via Djibouti op een schip te zetten. Na heel veel gedoe, overleg, onderhandelen met Ethiopische douane, stempels halen in Den Haag bij de Ethiopische Ambassade, opnieuw onderhandelen maar dit keer met de douane van Djibouti is dit gelukt. Afgelopen 1 maart, bijna een jaar nadat we hem achterlieten in Addis Ababa, was T-Rex terug. Wat ongelofelijk fijn om hem weer terug te hebben. Een snelle check op het terrein van GTA leerde ons dat tijdens het transport onze daktent beschadigd is, alsmede het dak en de jerrycans. Oorzaak: geladen in een te kleine container. Nu, dat wordt verzekeringswerk.

De week die volgde was er een met gemengde gevoelens. Enerzijds blij om onze auto terug te hebben, anderzijds lastig om opnieuw te herbeleven dat we onverwachts moesten stoppen en ruw uit onze droom gerukt werden. Vooral bij het uitpakken van de auto bleef dat laatste gevoel hangen.

Tsja… maar wat gaan jullie dan nu doen? Vooralsnog is het fijn dat we onze ‘normale’ auto weer terughebben (for the record: dit is onze enige auto). De auto die we tijdelijk hadden kan weg. Daarnaast gaan we ons bezinnen op een tweede poging, want het verhaal is niet af. We voelen beiden sterk te behoefte om het opnieuw te doen. Maar dan: 1. via een langere route, namelijk via Turkije en Iran, en 2. een langere periode (waarschijnlijk een jaar). We zijn voorzichtig weer begonnen met dromen (en sparen). Deze site blijft online, ook voor poging 2. Mocht je zelf plannen hebben iets dergelijks te doen: schroom niet en neem contact op!

Veel liefs, Floortje & Coen & August